Σε προηγούμενο άρθρο μιλήσαμε για τους φρενήρεις ρυθμούς που καλούμαστε να κινούμαστε, ανταποκρινόμενοι στις διάφορες υποχρεώσεις μας.
Αν συμφωνήσουμε ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται από σώμα, πνεύμα και ψυχή έχουμε αναλογιστεί με ποιόν τρόπο τα συντηρούμε; Φροντίζουμε εξίσου και τους τρεις αυτούς τομείς της ύπαρξής μας; Μήπως υποτιμούμε την αξία κάποιου από αυτούς, δίνοντας μοναδική αξία και προτεραιότητα σε έναν;
Στις Ομάδες μας ένα από τα αντικείμενα συζήτησης που ανακύπτουν αποτελεί η έννοια της Αυτό-φροντίδας. Χωρίς να επεκταθούμε αναλυτικά στον όρο, η Αυτό-φροντίδα εμπεριέχει και την συναναστροφή μας με αγαπημένα μας πρόσωπα, τους φίλους μας. Πόσο επιδιώκουμε συνειδητά να βρεθούμε μαζί τους; Ή πόσο προβάλλουμε δικαιολογίες πεπεισμένοι ότι προέχουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας (οικογενειακές, επαγγελματικές υποχρεώσεις, νοικοκυριό, κ.λ.π.) προκειμένου να το αναβάλλουμε;
Ακόμη και όταν μας χωρίζει μια απόσταση μερικών μόνο μέτρων, εντούτοις πόσο συχνά επιλέγουμε να διατηρούμε την «απόσταση» μεταξύ μας (μέσω τηλεφώνου ή βιντεοκλήσης στην καλύτερη περίπτωση) ενώ αντίθετα μπορούμε να φτάσουμε στην άλλη άκρη της πόλης για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες των σημαντικών Άλλων στη ζωή μας; Γιατί μας φαίνεται «βουνό» ακόμη και η σκέψη να κανονίσουμε να πάμε για έναν καφέ μαζί τους ενώ ξέρουμε ότι θα περάσουμε πολύ όμορφα;
Πόσο έχουμε ξεχάσει τα ευεργετικά αποτελέσματα της συναναστροφής μας με τους φίλους μας, η οποία πέρα από την «τροφή» που προσφέρει στην ψυχή μας, αποδεικνύεται εξίσου ευεργετική και για τους ανθρώπους που είναι γύρω μας. «Μα είναι εγωιστικό!» πολλές φορές ακούμε να λέγεται. Εγωιστικό είναι κατά τη γνώμη μου όταν πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα και για όλους και ότι εσύ δεν έχεις ανάγκη.
Όταν με ηρεμία και σύνεση αποδεχτούμε την ανθρώπινη φύση μας, αναγνωρίσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, συνδεθούμε με τον έσω Εαυτό (ενήλικα και παιδί μέσα μας) τότε θα διαπιστώσουμε ότι κάθε, μα κάθε άνθρωπος χρειάζεται να φροντιστεί ποικιλοτρόπως.
Απλά καθημερινά πράγματα που μπορούν να κάνουν την διαφορά μέσα μας, αρκεί να το επιθυμήσουμε, να το πιστέψουμε και να το αναζητήσουμε. Μια αυθόρμητη κλήση στον / κολλητό /κολλητή μας και περνάμε από το σπίτι του /της για έναν καφέ. Μια βόλτα το τετράγωνο μαζί του / της χαλαρά…. Περπάτημα στην παραλία (για εμάς που μένουμε στην πόλη της Θεσσαλονίκης) με κάποιο ρόφημα στο χέρι ή παγωτό… ένα ποτάκι στο μπαλκόνι (έρχονται πλέον και με delivery) ή μια πίτσα.. εάν μπορούμε να διαθέσουμε λίγο περισσότερο χρόνο μια πρόσκληση για φωτοβόλτα στην γειτονιά μας, στο λιμάνι ή σε κοντινούς προορισμούς, συνδυάζοντας άσκηση και διασκέδαση. Ό,τι επιλέγουμε να κάνουμε μόνο όφελος μπορεί να έχει. Αρκεί να το πιστέψουμε.