Καλοκαίρι σε ελληνικό νησί…αν κλείναμε τα μάτια μας και κάποιος μας ζητούσε να περιγράψουμε τις πιο όμορφες καλοκαιρινές μας διακοπές, εκεί που πραγματικά αισθανόμασταν ελεύθεροι, τί θα απαντούσαμε;
Με ποια χρώματα, ποιες εικόνες θα περιγράφαμε τα καλοκαίρια μας;
Θάλασσα, αλμύρα, μάσκες και βατραχοπέδιλα, βουτιές από τους βράχους, αχινοί, ήλιος, κάψιμο, πύργοι στην άμμο, ομπρέλες, απέραντο γαλάζιο, γεμίζω το κουβαδάκι μου με νερό της θάλασσας, πετσέτες στρωμένες κάτω από τα αλμυρίκια απολαμβάνοντας τα κεφτεδάκια της γιαγιάς με ψωμί και ντομάτα, δροσερό αεράκι…ταβέρνες το μεσημέρι, χωριάτικη, πατάτες τηγανιτές, φέτες καρπούζι…υποχρεωτική siesta το μεσημέρι, ανυπομονησία για να σηκωθούμε να πάμε να βρούμε τους φίλους μας στην πλατεία, να κάνουμε ποδήλατο, παγωτό υποχρεωτικά, γέλια, τσακωμοί, παρέες, παιχνίδια που εφευρίσκαμε, λέμε τα μυστικά μας…ηλιοβασιλέματα, πορτοκαλί, κόκκινο, ροζ, μωβ, μπλε, ξεγνοιασιά, αμεριμνησία, ελευθερία! Να παίζεις και να «μην μαζεύεσαι» σαν να μην υπάρχει αύριο…οι μυρωδιές του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου να σε γλυκαίνουν…και τα τζιτζίκια να ξελαρυγγιάζονται.. παιδικές αναμνήσεις που φυλάς σαν φυλακτό στην καρδιά σου.
Θυμάμαι τότε που μπορούσαμε ως παιδιά να απολαύσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές σε κάποιο ενοικιαζόμενο σπίτι – rooms to let – στο ίδιο νησί κάθε χρόνο, ή σε συγγενικό μας πρόσωπο που ζούσε μόνιμα σε κάποιο άλλο νησί. Θυμάμαι όταν ξεκινούσαν οι διακοπές μας αδημονούσαμε να βγούμε έξω στην πλατεία του νησιού, λέγοντας: «πάμε να κάνουμε φιλίες!» και εννοούσαμε ακριβώς αυτό, να γνωρίσουμε καινούρια παιδιά μα συνάμα αδημονούσαμε να ξαναβρεθούμε με αυτούς που συναντούσαμε κάθε καλοκαίρι στο νησί, στα ίδια μέρη.. κι ας φεύγαμε πάντα τσακωμένοι.. όταν ξανά ανταμώναμε, έλαμπαν τα μάτια μας από χαρά και προσμονή.
Τότε που οι οικογένειες γινόντουσαν μια και που εμάς ως παιδιά το μέλημά μας ήταν πότε θα πάμε στη θάλασσα να κολυμπήσουμε μέχρι να μουλιάσουμε, να δούμε με τη μάσκα μας τα ψαράκια της θάλασσας στα ρηχά..
Ποιο ήταν άραγε το «μυστικό» που είχαμε ως παιδιά; Η απλότητα, η φυσικότητα που δίναμε στα πράγματα που κάναμε, σε ό,τι συνέβαινε γύρω μας. Το αίσθημα της ελευθερίας, της ανεμελιάς, του παιχνιδιού, του ρομαντισμού, της φιλίας και του πλατωνικού έρωτα είναι κάποια από τα συναισθήματα που βιώναμε ως παιδιά. Τώρα ως ενήλικες καλούμαστε να «κατεβάσουμε» ταχύτητα και να ξανά-συναντηθούμε με το παιδί μέσα μας. Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι για ΟΛΟΥΣ. Η περίοδος των διακοπών μας καλεί να εκδράμουμε όπου και όπως μπορούμε, αναβιώνοντας αυτήν την ξεγνοιασιά, κινούμενοι χωρίς ρολόι και χωρίς τις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Ας αφεθούμε στη ζεστασιά του ήλιου και στην δροσιά της θάλασσας, ας παίξουμε με την άμμο, ας απολαύσουμε τις γλυκές μυρωδιές που αναδύονται από παντού γύρω μας.. ας μην δούμε ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στο νησί / τόπο που επισκεπτόμαστε για διακοπές, δεν πειράζει. Ας φύγουμε λίγο από τη νοοτροπία του «να κάνω όσα περισσότερα μπορώ», γιατί αυτό που καταφέρνουμε είναι να συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στο άγχος και ουσιαστικά να συντηρούμε τους ίδιους ρυθμούς ζωής αλλάζοντας απλώς το πλαίσιο…χωρίς ουσιαστικά να αφήνουμε το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα να απολαμβάνει ό,τι κάνει στο «Εδώ και Τώρα».. Ο χρόνος στις διακοπές μας μετράει αλλιώς και αυτό έχει σημασία να το προσέξουμε. Οι διακοπές είναι ο φορτιστής μας. Ας μην επιτρέψουμε να εγκατασταθεί η ιδέα ότι οι διακοπές είναι πολυτέλεια. Ανεξάρτητα το πού και το πώς μπορούμε να εκδράμουμε, η αξία του ταξιδιού είναι που έχει σημασία.