Τα χέρια μας….
Πόσο συχνά παρατηρούμε μέρη του σώματός μας;
Σε μια άσκηση mindfulness photography μας είχε ζητηθεί να παρατηρήσουμε τα χέρια μας. Έχουμε αφεθεί ποτέ να τα παρατηρήσουμε; Τι ιστορίες άραγε έχουν να μας διηγηθούν;
Παρατηρώντας το δέρμα, τις παλάμες, τα δάχτυλά μας με ενσυναίσθηση… αναρωτιέμαι:
Πόσες φορές έχουν πάρει και έχουν δώσει αγάπη; Μέσα σε πόσες άλλες παλάμες έχουν κουρνιάσει για να ξαποστάσουν; Πόσες αγκαλιές και πόσα χαϊδέματα έχουν προσφέρει αλλά και έχουν λάβει; Πόσες φορές έχουν υπάρξει «χαρτομάντηλα» για τα δικά μας μάτια αλλά και τόσων άλλων ανθρώπων στη ζωή μας;
Πόσες φορές μας έχουν προστατεύσει, μας «έχουν κλείσει τα μάτια» σε στιγμές που νιώσαμε φόβο ή ντροπή; Πόσα μυστικά έχουν υποδείξει να κρατηθούν αθέατα; Πόσες κουβέντες έχουν «φυλακίσει» κάνοντας την χαρακτηριστική χειρονομία για να μην ξεστομιστούν και προκαλέσουν ρήξεις;
Πόσες φορές πάλι έχουν ενωθεί για να χειροκροτήσουν όταν το βίωμα της χαράς και της έκστασης μας κυρίευε;
Παρατηρώντας τα πιο προσεχτικά μπορούμε να δούμε το δέρμα μας που σαν φλοιός ενός δέντρου μας προστατεύει….λίγο «σκασμένο», ή ρυτιδιασμένο, πρότερα απαλό, ζωηρά ανοιχτόχρωμο και φωτεινό…Διεισδύοντας πιο βαθιά, μπορούμε να παρατηρήσουμε τις φλέβες μας που ξεπροβάλλουν άλλοτε με πιο έντονο και άλλοτε με πιο απαλό χρώμα όπως τα κλαδιά ενός δέντρου.. ρέοντας το αίμα μέσα τους, μεταφέροντας τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται ο οργανισμός μας για να επιβιώσει, όπως κάνουν και τα δέντρα.
Τα χέρια μας…πόσα βάρη έχουν σηκώσει και συνεχίζουν να κάνουν…μα και πόσα γλυκά «βάρη» έχουν εναποθέσει στους ώμους μας;
Τα χέρια μας…
Όταν ο αντίχειρας «κρύβεται» μέσα στην παλάμη ενός μωρού για να κρατηθεί… όταν το χέρι μας αφήνεται στην εμπιστοσύνη της μικρής παλάμης ενός παιδιού για να νιώσει ασφαλές..
Που μας δείχνουν τον δρόμο, ψηλαφώντας υφές, ρωγμές, τοίχους, παραμερίζοντας εμπόδια και δυσκολίες..
Που μας δροσίζουν όταν έχουμε πυρετό.. που ενώνονται για να προσευχηθούν, να εκλιπαρήσουν για βοήθεια…Χέρια που ενώνουν δύο γενιές..Χέρια σκασμένα, πληγωμένα από τις δουλειές, χέρια ροζιασμένα… χέρια που σφίγγουν και σηκώνονται άλλοτε με θυμό, άλλοτε με ερωτηματικό τρόπο.. άλλοτε που προσκαλούν, άλλοτε που απωθούν.. που δίνουν, λαμβάνουν, απολαμβάνουν…χέρια που επιθυμούν.. που ψάχνουν… όλα μα όλα κουβαλούν την δική τους μοναδική ιστορία..
Αν φωτογραφίζαμε τα χέρια μας και μετά παρατηρούσαμε τις φωτογραφίες μας, τι θα βλέπαμε; Ποιες μνήμες μας ξυπνούν; Τι ιστορίες έχουν να μας διηγηθούν;
Θέλουμε να τις ακούσουμε;