Τρέχουμε…τρέχουμε όλη την ημέρα να προλάβουμε. Τι να πρωτο προλάβουμε δηλαδή…να ξυπνήσουμε νωρίς, να ετοιμαστούμε για τη δουλειά εάν εργαζόμαστε εκτός σπιτιού,να ετοιμάσουμε το πρωϊνό και ό,τι χρειάζονται οι οικείοι μας για να φύγουν ομοίως για τη δουλειά ή /και το σχολείο, να φροντίσουμε στα γρήγορα και λίγο τον εαυτό μας για να ξεκινήσει η μέρα μας. Άγχος, πίεση, εξωτερική μα και εσωτερική, να προλάβουμε προθεσμίες, να ανταποκριθούμε στον εκάστοτε επαγγελματικό μας ρόλο και ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε και να προετοιμαζόμαστε νοερά για ό,τι μας περιμένει στο σπίτι…άλλοτε έχουμε την υπομονή και την όρεξη να ανταποκριθούμε σε όλα αυτά που μας περιμένουν και άλλοτε όχι και τόσο. Δεν πειράζει. Είναι ανθρώπινο. Δεν μας κάνει λιγότερο φροντιστικούς προς τους οικείους μας και ούτε «κακούς» συντρόφους ή γονείς.
Στο μυαλό και στην καρδιά μας είναι η φροντίδα, η έγνοια των δικών μας ανθρώπων. Πώς να τους ευχαριστήσουμε, να τους αναπαύσουμε, να τους ξεκουράσουμε. Μπαίνουμε «στα παπούτσια» τους πολύ πιο εύκολα απ’ ότι «μένουμε στα δικά μας». Μας πιάνει αυτή η ανυπομονησία, λες και είναι «κακό», εγωιστικό, να παραμείνουμε «στα δικά μας παπούτσια» για όσο χρόνο χρειαζόμαστε πραγματικά και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας, παραμερίζοντάς τες ως άνευ σημασίας. Ενδεχομένως να σκεφτείς, μα πού χρόνος! Όταν ο/η σύντροφός σου δουλεύει όλη την ημέρα, όταν έχεις παιδιά, ιδίως μικρότερης ηλικίας, που χρειάζονται την αποκλειστική προσοχή σου, όταν τα λίγο μεγαλύτερα έχουν διαβάσματα και άλλες σχολικές υποχρεώσεις, εξωσχολικές δραστηριότητες, καθαριότητα, συμμαζέματα, μαγειρέματα, ιδιαίτερα φαγητά, νυχτερινό ντους και να τα βάλεις και για ύπνο, που να βρεθεί χρόνος! Ναι, είναι γεγονός. Είτε μένεις μόνος/η σου, είτε έχεις οικογένεια, πάντα οι υποχρεώσεις σου έρχονται να «καθίσουν» πάνω στις πραγματικές σου επιθυμίες…και είναι πολύ λογικό και ανθρώπινο να αισθάνεσαι ότι πρώτα πρέπει να καλύψεις τις βιοτικές σου / σας ανάγκες και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές, και στη συνέχεια, τις κοινωνικές και τις προσωπικές…εάν βρεις χρόνο…
Πολύ συχνά αναφέρω το παράδειγμα του κινητού. Όπως ξέρεις, περιλαμβάνει αριθμούς αγαπημένων, εκτός των άλλων, ανθρώπων που νοιάζεσαι, που δηλώνεις πάντα Παρών για αυτούς, που θέλεις να προσφέρεις απλόχερα τη βοήθειά σου και να ανταποκρίνεσαι σε ό,τι σου ζητηθεί…εάν αυτό είναι εφικτό…που για να μην κρυβόμαστε, προσπαθείς για τους αγαπημένους σου το ανέφικτο να το κάνεις εφικτό, προσπερνώντας όλα τα εμπόδια…και έρχεται η στιγμή που αρχίζει το συμβολάκι της μπαταρίας να γίνεται πορτοκαλί και εσύ το αγνοείς…λες, εντάξει, θα με βγάλει, προλαβαίνω να δεχτώ ή να κάνω και αυτό το τηλεφώνημα…και εξακολουθείς να το αγνοείς, σχεδόν επιδεικτικά..και πολύ σύντομα διαπιστώνεις ότι έγινε κόκκινο…και πάλι, ενώ έχει σημάνει το καμπανάκι «κινδύνου» μέσα σου, που σου επισημαίνει ότι δεν έχει άλλη ενέργεια το κινητό σου, χρειάζεται επειγόντως φόρτιση, εξακολουθείς να παίρνεις και να δέχεσαι κλήσεις..
Κι έρχεται η στιγμή που απλά σβήνει. Μένεις από μπαταρία. Μένει από ενέργεια. Και το κοιτάς, και το κοπανάς στο τραπέζι, ή το πετάς νευριασμένος/η, είτε αποκαρδιωμένος/η και γεμάτος/η άγχος…και λαχταράς να ξανά συνδεθείς, μα δεν μπορεί αυτό να γίνει. Όχι σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται. Χρειάζεται να φορτίσει εκ νέου, να «πάρει δυνάμεις» για να συνεχίσει να λειτουργεί, να συνεχίσει να επικοινωνεί, να «φροντίζει» με έναν τρόπο…το ίδιο άραγε δεν συμβαίνει και με εμάς;
Πόσες φορές δεν αισθανόμαστε «στεγνοί» από ενέργεια και όμως συνεχίζουμε; Για τους δικούς σου ανθρώπους δεν υπάρχουν «καμπανάκια» κούρασης, μη ανταπόκρισης. Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε. Μόνο Παρουσία. Πώς όμως μπορούμε να προσφέρουμε χωρίς προηγουμένως να έχουμε γεμίσει εκ νέου ενέργεια, έστω αυτήν την ώρα που χρειαζόμαστε πραγματικά για να «φορτίσουμε τις μπαταρίες» μας; Κάθε άνθρωπος σε αυτή τη Γη είναι ξεχωριστός, μοναδικός και ανεπανάληπτος. Όμως έχουμε και κοινές ανάγκες. Κοινές ανάγκες με τους συνανθρώπους μας.
Στα Εργαστήρια Θεραπευτικής Φωτογραφίας έχουμε την ευκαιρία να αφιερώσουμε κάποιον χρόνο για εμάς και μέσα από βιωματικές ασκήσεις να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, διερευνώντας παράλληλα και τον τρόπο με τον οποίο συνδεόμαστε με τους άλλους. Αξιοποιώντας φωτογραφίες μας που ήδη έχουμε είτε αυτές που θα έχουμε την ευκαιρία να βγάλουμε, μέσα από την ανταλλαγή απόψεων σε κλίμα ασφάλειας, αλληλοϋποστήριξης, μοιράσματος και διασκέδασης ερχόμαστε πιο κοντά με τον «ξεχασμένο» μας εαυτό…είναι αυτές οι ώρες που λες, χμ! Κάτι όμορφο συμβαίνει εδώ…μέσα μου…
Εάν είσαι ενήλικος (από 18 ετών και άνω), αγαπάς τη φωτογραφία και θέλεις να συμμετέχεις στον Ά κύκλο συναντήσεων του Φεβρουαρίου για το 2023, δήλωσε συμμετοχή στο email: amelis.photography@gmail.com